Schotvast proef Echt 10-09-2022 door Jack Siebring
Om 4.45 uur gaat mijn wekker af, en begin ik aan mijn gebruikelijke ochtendritueel: aankleden, hondjes eruit, ontbijten. Hoewel ik doordeweeks ook altijd om 5 uur opsta, weten de hondjes als dit op zaterdag is, dat er weer wat staat te gebeuren. Vooral de oude Korthaar meent dan altijd dat er wat “jachtachtigs” op het programma staat, en loopt te drentelen door de keuken. Dat wordt zo nog wat als ze niet mee mag in de auto.
Om 6 uur alles ingepakt en terwijl ik het erf afrijd, bedenk ik me dat ik mijn laarzen vergeten ben in te pakken, maar met die droogte van aflopen maanden zal het wel meevallen met de nattigheid daar in Limburg, toch? (Niet) Het is voor mij 2,5 uur rijden naar Echt, en onderweg was het weer niet echt veelbelovend met dikke stortbuien. Vlakbij Echt stop ik even om Buds zijn behoefte te laten doen, maar ik merk al aan hem dat hij weet dat er iets gaat gebeuren, want verder dan een klein plasje komt hij niet. Door naar het adres van Bart Waltmans, die al staat te wachten, en vandaar met alle drie de deelnemers richting Camping Bohmerwald, alwaar wij verwelkomd werden met koffie en appelgebak. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt bij een hondenproef, maar hulde aan de organisatie, en misschien is hier een nieuwe traditie geboren?
Bart heeft vandaag drie functies tegelijk: gedelegeerde, keurmeester én officieel geweer. Hij legt ons uit hoe de proef gaat verlopen, beantwoord enkele vragen van onze kant en stelt dan voor te beginnen. Het veld waar de proef gehouden wordt is een tien minuten rijden van de camping en Bart gaat ons één voor één ophalen voor de proef. De schotvast proef is op zich niet ingewikkeld: je stuurt de hond vooruit het veld in en nadat hij zo’n 30-40 meter van je af is wordt er 2 keer met een hagelgeweer geschoten. De keurmeester beoordeelt dan of de hond schotvast is. Deze aantekening in je werkboekje heb je nodig om aan bijvoorbeeld zweetwerkproeven of waterproeven deel te nemen.
De eerste die met Bart meeging was Angelika Pöhland met een Parson Jack Russell. Na ongeveer twintig minuten was ze terug en geslaagd. Nu was het de beurt aan Heidi van Nuyssenborgh met een Gladhaar Fox teefje. Ook zij was na twintig minuten terug en geslaagd. Daarna was het de beurt aan ondergetekende, en ik stapte in mijn auto om achter Bart aan te rijden. Bij het bos aangekomen was het regenen ondertussen overgegaan in gieten, en ik dacht dat Bart misschien wel even zou wachten of het minder werd, maar nee, uitstappen en via een bospad vol met grote plassen naar de akker waar de proef zou zijn. Ondertussen waren mijn waterdichte schoenen al niet meer zo waterdicht, en ik dacht met spijt aan mijn laarzen die nog thuis op de deel stonden.
Ik had thuis met Buds al een aantal keren getraind dat hij na de twee schoten terug zou komen naar mij. Want de schotvastheid twijfelde ik niet zo aan, maar terugkomen vanaf zo’n grote vlakte…. Ik liep een dertig meter de akker op waarna het overging in een stoppelveld. Vanaf hier was de inzetplek, en Bart gaf het teken dat ik hem vooruit mocht sturen. Wat ik verwacht had, gebeurde ook: Buds had Bart natuurlijk wel zien staan met dat geweer aan de bosrand, en ging dan ook volgas op Bart af. Bart schoot twee keer, en direct draaide Buds zich om, en na nog een keer fluiten van mij kwam hij keurig terug. Geslaagd! Ondertussen leken mijn waterdichte schoenen meer op vocht absorberende sponzen, maar daar let je dan niet meer op.
Terug naar de camping, alwaar Bart de nodige administratie ging afhandelen. Hierna deelde hij de deelnemers hun certificaat uit en gaf nog even uitleg over e.e.a. Vooral de uitleg over hoe een zweetproef F verloopt was zeer leerzaam, en Bart beantwoordde geduldig al onze vragen. Na nog een uurtje gezellig keuvelen was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Het was een zeer geslaagde ochtend geweest, en vooral het enthousiasme van Bart werkt zeer aanstekelijk. Een pluim voor de organisatie!
Jack Siebring